Przeprosiłam się z fotografią

Droga fotografio!

Przepraszam, że zapomniałam o Tobie na jakiś czas.
Właściwie nie zapomniałam, a odstawiłam na bok.Jednak niemal zapomniałam jak bardzo Cię potrzebuję i ile sprawiasz mi radości. Dzięki Tobie wiem jak czuje się osoba spełniająca swoje marzenia. Nauczyłaś mnie wiele. Poza oczywistymi sprawami, jak podstawy fotografii i różne jej techniki, dzięki Tobie nauczyłam się doceniać własną pracę. Kiedyś miałam z tym problem, teraz już wiem, że to co robię jest ważne.

Dziękuję, że dzięki Tobie mogłam poznać wielu wspaniałych ludzi; Dziękuję, że dzięki Tobie dowiedziałam się co chcę robić w życiu; Dziękuję, że dzięki Tobie jestem coraz lepsza.

Wiesz... od dawna zbierałam się, żeby zacząć znowu tworzyć. Teraz już dokładnie wiem jak chcę, żeby wyglądały moje zdjęcia, wiem co mają przedstawiać i co stało się, a właściwie zawsze było dla mnie najważniejsze. 

Wróciłam i Cię nie zawiodę.

Martyna 

 Mam nadzieję, że znacie to uczucie, kiedy jesteście pełni wiary w siebie i swoje umiejętności. Kiedy czujecie, że możecie wszystko i nie ma dla Was rzeczy niemożliwych. To coś w rodzaju spełnienia, wewnętrznej harmonii i, po prostu, szczęścia.

Jestem teraz na takim etapie swojego życia, że dobijam powoli do trzydziestki. Bardzo długo bałam się tego, lecz teraz wiem, że zupełnie niepotrzebnie.
Zdałam sobie bowiem sprawę, że jest to ten wiek, w którym (w końcu) stajemy się dorośli. Od dawna wiedziałam, że zbyt wcześnie jesteśmy rzuceni na głęboką wodę życia. Zbyt wcześnie musimy podejmować decyzje na całe życie, a przecie większość z nas nie ma jeszcze wtedy pomysłu na siebie. To absurd.
Cudownie, jeśli ktoś od dziecka już wie czym chce się zająć, kim chce być "gdy będzie duży". Ja, np. chciałam być popową piosenkarkę. I chwała, że to tylko dziecięca fantazja. Po pierwsze- nie przepadam za popem, po drugie- nie potrafię śpiewać :D

Na zdjęciach powyżej jest Weronika. Już niedługo podzielę się z Wami efektami naszej współpracy.